Architecture

Μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον που ήταν εκτεθειμένο συνεχώς σε κάποια μορφή σχεδιασμού - ο πατέρας τους είναι αρχιτέκτων μηχανικός. Από μικρούς τους συνεπήρε η διαδικασία της κατασκευής, των υλικών και των τεχνικών θεμάτων. Σπουδάζοντας αργότερα στο Λονδίνο, επηρεάστηκαν και εμπνεύστηκαν από αρχιτέκτονες της εποχής, όπως ο Will Alsop, ο Rem Koolhaas, ο Peter Cook.

Μεταφέρουν πάντα μαζί τους την αγάπη

για τα υλικά και τις τεχνικές κατασκευής, αλλά σε κάθε τόπο αναδεικνύουν τις δικές του πρακτικές. Στην Ταϊλάνδη υιοθέτησαν την τροπική ξυλεία και το τούβλο με το οποίο φτιάχνουν ναούς. Στη Θήρα δούλεψαν με την άσπα, τη στάχτη από το ηφαίστειο, και τον μαύρο καμμένο βράχο.

Επιθυμούν το αποτέλεσμα να έχει πάντοτε αναφορές στην τοπική αρχιτεκτονική και ιστορία και κοινός παρονομαστής παραμένει, το σχέδιο να συντονίζεται, όχι να εναρμονίζεται, με τον περιβάλλοντα χώρο και το παρελθόν του.

Εγκατέλειψαν το περιοριστικό (σχεδόν απολογητικό) δόγμα

του «form follows function» για το «form follows emotion», και επένδυσαν στη νοοτροπία να σχεδιάζουν χώρους με απώτερο σκοπό να πουν τη δική τους ιστορία και να έχουν τη δική τους ταυτότητα, η οποία θα μετουσιώνεται σε μια ανθρώπινη εμπειρία.

Τους χωρίζουν τρία χρόνια και τους δένει, εκτός από το ταλέντο και την απόλυτη εμπιστοσύνη, ένας συνεχής διάλογος αντιθέσεων. Αν αφήσουμε στην άκρη τον θαυμασμό τους για τον Kengo Kuma, με τον οποίο συνεργάστηκαν πέρσι, αγαπούν τη φιλοσοφία του Bjarke Ingels, όσο και τα έργα του Anish Kapoor.

Ο Δημήτρης είναι πιο αισιόδοξος, συνηθίζει να λέει «λίγο ακόμα», ο Κωνσταντίνος συγκεντρώνεται περισσότερο στη στιγμή, είναι ο εσωστρεφής μεταξύ των δύο. Στη ρητορική ερώτηση όμως, «το ταξίδι ή ο προορισμός», και οι δυο χαμογελούν στο «ταξίδι». Ο πρώτος αγαπάει το βαθύ μπλε, ο δεύτερος το μαύρο. Αλλά ένα υλικό που τους αρέσει να δουλεύουν μαζί του είναι η πέτρα - άλλοτε αισθάνονται πως τη δαμάζουν, και άλλοτε πάλι πως τους καθοδηγεί. Και κανείς τους δεν ακούει μουσική, όταν σχεδιάζουν - αντίθετα, μέσα στη σιωπή μένουν προσηλωμένοι. Άλλωστε, ο σχεδιασμός δεν είναι παρά μια σειρά ερωτήσεων που περιμένουν απάντηση.

Είναι πιστοί του δόγματος

πως στην πολυτέλεια ο δεσμός είναι πιο συναισθηματικός και χωρίς ταβάνι, έχει να κάνει με το πόσο ακόρεστη μπορεί να είναι μια επιθυμία. Αντίστοιχα, τους αρέσουν οι λέξεις «τοπικότητα» και «αρκετότητα», τελικά «ισορροπία». «Το επιθυμητό κάποιου, να μην επισκιάζει την επιθυμία του άλλου.

Να μη γίνεται χυδαίο», προσθέτουν. Και το μέλλον; Κοιτώντας σε υψηλές ταχύτητες μπροστά, είναι αισιόδοξοι πως οι κεντρικές αξίες θα μείνουν ίδιες, απλώς θα βιώσουν οικουμενικότητα, η γνώση θα εκδημοκρατιστεί περαιτέρω, οριζόντια και κάθετα. «Θα αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία η εκάστοτε τοπικότητα και διαφορετικότητα.

Σίγουρα όμως θα αλλάξει η πραγματικότητα μας, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Που ελπίζουμε να φέρει ταπεινότητα και βαθιά ενσυναίσθηση».